Пётр Сямiнскi
Пётр Яраслававіч Сямінскі нарадзіўся 29 мая 1963 года ў вёсцы Каўбасіно Гродзенскага раёна. У 1985 годзе скончыў фізічны факультэт Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы. Працуе настаўнікам у сярэдняй школе № 34 г. Гродна. Друкавацца пачаў з 1983 года. Паэт, празаік, драматург. Аўтар каля дзвюх дзесяткаў кніг. Творы друкуюцца ў калектыўных зборніках і перыядычных выданнях рэгіянальнага і рэспубліканскага ўзроўня. Працуе ў разнастайных родах літаратуры – ад драмы да сатырычнай пародыі. Акрамя традыцыйных форм, пісьменніка цікавяць эксперыменты ў галіне мастацкага слова (экспромт, перфоманс, графічная паэзія).
З’яўляецца лаўрэатам Рэспубліканскага літаратурнага конкурсу “Залаты Купідон” за кнігу “Сузор’е фарфоравых шчанюкоў” у намінацыі “лепшы твор прыгодніцкай літаратуры і фантастыкі” (2014). У польска-беларускай анталогіі “Mosty”, што выдадзена ў 2017 годзе ў Варшаве, паэзія Пятра Сямінскага перакладзена на польскую мову. Піша на беларускай і рускай мовах.
ПЕСНЯ БЕЛАГА БУСЛА
Не патрэбна нам замежных
Таямніц былых часоў,
Мы спазналі ў Белавежы
Сэнс жывёльных галасоў.
Мы пачулі з леснічоўкі
Як пад рогат жабянят
Зубр чытае хуткамоўкі
Для руплівых зубранят.
Як над пушчай Белы Бусел
Працінае сінь нябёс.
Ён спявае Беларусі:
– Ты Радзіма мне і лёс!
ПАЧАТАК
Стомленны дружыннікі,
Князь загнаўканя.
Сонца за ялінкамі –
Нібы гар ад дня.
Дзень згарэў. Да раніцы
Мѐрзнеў сярадня,
Дымка страўя ўляецца
Ёй, як гар ад дня. –
Стругіла дзіць прыйдзецца, –
Мовіў князю вой. –
Тыднем не абыйдзецца
Праца над ракой.
Многа тут ахвотнікаў
Землі захапіць,
Кроў сівых гаротнікаў
ў Нѐманетапіць…
Князь паўстаў над воямі
З факелам агня:
– Каб не быў між войнамі
Край, як гар ад дня,
Пабудуем горад мы,
Каб абараняў,
Каб была ад ворагаў
Тут агарадня.
Злую вестку вершніку
Несці – мала дня.
Спыніць зграю першаю
Крэпасць Гарадня.
Слова над цяпельцамі
Чулі курганы…
Сталі гарад зенцамі
Князевы сыны…
Будзенна, пахлодна
Утвараўся Гродна.
СОН
Времена не теряю:
На телеге везу
В жизнь от края до края
В клетке птицу-слезу.
Что из звёздных владений
Слала искры огней.
Я среди сновидений
Познакомился с ней.
Не понять ей, пернатой,
Что за прутьями даль,
И взлететь трудновато:
Бьются крылья о сталь.
Воля рядышком где-то,
Душ родных мумиё…
Птица синего цвета,
Удержать бы её…
Разрывает на части
Клетку молнии взрыв!
Нет ни птицы, ни счастья…
Просыпаюсь я, взвыв.
ПРИГОВОР
Непризнанность – это не кара,
От света укрытая лесть.
Зачем миру много Икаров,
Один заслужил эту честь.
Непризнанность – не испытанье
И даже не зависти месть,
Она – от мечты расстоянье
До яви, которая есть.
Непризнанность – тайная лира,
Не к славе тянулись, а к ней,
Те, двое, что подпись Шекспира
Придумали вместо своей…
Украден талант пониманья,
Но где тот мистический вор?
Непризнанность – тень ожиданья,
Похожая на приговор.
