Ірына Войтка
Ірына Антонаўна Войтка – паэтэса, член Саюза пісьменнікаў Беларусі з 2010 года. Выдала дзве кнігі паэзіі: "Спасціжэнне" (2003) і "Пагляджу вачамі неба"(2010) . Піша па-беларуску. Друкавалася ў часопісах, "Маладосць", "Роднае слова", "Пралеска", у газетах "Літаратура і мастацтва", "Чырвоная змена", "Гродзенская праўда", у раённым друку. Аўтар больш дзесяці калектыўных зборнікаў паэзіі. Творы ўключаны ў хрэстаматыю для старшакласнікаў "Сэрцам роднага слова краніся" (Мінск, “Народная асвета”. 1998); у зборнік гістарычнай літаратуры "Бацькаўшчына" ("Юнацтва", 2005). Вершы перакладаліся на рускую і ўкраінскую мовы. Кіруе літаратурным аб'яднаннем імя Анатоля Іверса пры раённай газеце "Слонімскі веснік", супрацоўнічае з рэдакцыяй зэльвенскай раённай газеты "Праца". Выступае з вершамі ў бібліятэках, школах, навучальных установах і працоўных калектывах. Жыве ў Слоніме.
ТЫ, РОДНАЕ СЛОВА…
Ты, роднае слова,
мне люба і міла,
ты сэрца сабою
маё паланіла.
Гучыць зразумела,
так шчыра, так блізка –
"Матуля", "сцяжынка",
"вясёлка", "калыска".
Цябе дзе пачую –
бы песня пральецца,
і новую песню
задумае сэрца.
І стане так светла,
так чыста, так ясна –
крынічка, праменьчык,
і сонейка красна...
Хачу, кааб жыло ты,
хачу, кааб гучала,
і добрых кааб песень
саткала нямала!
Цудоўна, мілае,
Роднае слова, –
Народу адметнасць майго
І выснова.
НАТХНЕННЕ
Я пайду за гэтым болем
Сінім гаем,белым полем.
За лясы і за крыніцы
богу гэтаму маліцца,
дзе бруіць,кіпіць жыццё.
Ты–святое пачуццё,
ты–маёй душыгарэнне,
маё дзіўнае стварэнне.
Мне пасланы богам дар
Вам прыношу на алтар!
***
Якое хараство на белым свеце!
І дзеньякі, што ў квецені вясна.
Зраніцы такое сонца свеціць!
І далячынь высокая відна.
Люблю усё. І сэрцам прынімаю
Жыцця свабодны водар трапяткі.
Цаню усё, што ў гэтым свеце маю,
і ем свой хлеб салодкі і цяжкі.
***
Паэты, паэты, паэты…
Якое, скажыце, красы?
А песня гуляе па свеце
і льюцца яег аласы.
А песня палоніць праўдзіва
і хмелем чаруе душу.
Я гэтую песню, як дзіва,
у сэрцы трывожным нашу.
Без гэтае музыкі слова
жыццё нам сваё не пражыць.
Каханне народзіць паэта
і вымусіць з песняю жыць.
Паэты, паэты, паэты!
Вы сееце зерне красы.
Хай песня гуляе па свеце
і льюцца яе галасы.
