Уладзімір Руль
Руль Уладзімір Валяр’янавіч нарадзіўся 3 верасня 1953 года ў вёсцы Матылі Шчучынскага раёна Гродзенскай вобласці. Паэт, празаік, краязнавец. Член Саюза пісьменнікаў Беларусі. Вершы і артыкулы Уладзіміра Руля з 2000 года друкуюцца ў мясцовых і рэспубліканскіх выданнях. Лаўрэат конкурсу “Серебряные строки”, праведзенага газетай “Белорусская нива” (2004). Выдаў зборнік вершаў “На зорных шалях вечнасці”, за які атрымаў дыплом першай ступені на рэспубліканскім конкурсе, прысвечаным 125-годдзю з дня нараджэння Я. Коласа.У 2009 годзе выдаў кнігу краязнаўчага накірунку “Пра Нарбутаў моўлю я слова…”. Жыве ў вёсцы Нача Воранаўскага раёна Гродзенскай воласці.
ТРЫ ЛІСТЫ ДА МАТУЛІ
Ліст першы
Матуля,
Надзеўшы цярновы вянок,
На пошукі праўды я крочу…;
Рой слоў, што ляцяць мне ў вочы
Натую ў стромкі слупок.
Віхура няўпыннасці мной
Кіруе без стомы і жалю.
Рашучасць маю зацуглялі
Жаданні з надзеяй святой.
Бянтэжаць штодня крумкачы,
У твар насміхаюцца блазны,
Відаць з паняверкай заразнай
Спрабуюць гуртом заручыць.
Начамі ад вохкання соў,
Пад рогат прароцтваў сычовых,
Павер, мама, цяжка адмовіць
Душы, што імкнецца дамоў.
Тады дух – душы маёй брат –
Тлумачыць ёй доказна тое,
Што надта ж жаданне благое –
Жыць век па маралі ягнят.
Дух ёй унушае: “Сястра,
Не будзь жа такой палахлівай.
Зацятасці, сіле маўклівай
Вучыся ў мяне, змагара!
Павер мне і моцы ў той раз
Сабе дадасі назаўсёды;
Надзейнымі сіламі згоды
Знітуе паход гэты нас!”
Рашучы такі маналог
Гучыць у дарозе нярэдка,
Яго чуюць вечныя сведкі:
Зямля і нябесны разлог.
Зіма 2000 г. Сын.
Ліст другі
Матуля,
Твае тэлеграму і ліст
З крыклівай сарочынай поштай
Прынѐс дзяцел-тэлеграфіст,
Ды толькі, матуля, навошта
Ты пішаш у іх, што дарма
Надзеў я адзнаку Хрыстову –
Сакральнай жа моцы няма
Ў зямных маіх стомленых словах!
Мяркуеш, што быццам сугней
Іду паміж злосцю і дзівам.
Пытаешся, дзе быў раней?
На што траціў сілы вірліва?
Не верыш у тое, што я
Адолею выпрабаванні –
Маўляў, лёс як злыдзень-суддзя
Мяне перадасць на закланне
Няўдачам, нягодам, журбе –
Праявам тужлівым і змрочным…
Паслухаць, матуля, цябе,
То ўжо й мой фінал відавочны:
Вось я – недарэчны слабак –
Брыду з паўдарогі дадому
З адзіным жаданнем: няўзнак
Не трапіць на вочы нікому!
А мой нечуваны намер,
Насамрэч фантом ілюзорны –
Напэўна, паслужыць цяпер
Навукай для ўсіх непакорных.
Вясна 2002 г. Сын.
Ліст трэці
Матуля, заўважыць дазволь:
Прыносяць мне прыкрасць і боль
Такія твае меркаванні
Аб сэнсе майго існавання.
Уладнасцю Божай рукі
Скрыжальна фіксуюць вякі,
Што я не туляга – вандроўнік –
Да твару мне востры цярноўнік.
Пражыўшы нямала гадоў,
Я страціў павагу да слоў,
Якія гучаць апраўданнем
Пазіцыі той, што дазвання
Нібыта пякучка-хвароба,
Звяла ўшчэнт найлепшыя пробы
У норавах мноства людзей,
Па-мойму, таму ўсё радзей
Гучаць справядлівыя словы,
Якіх мне падчас дастаткова,
(У якасці шчырай падтрымкі),
Каб крочыць далей без затрымкі.
Я страхі твае разумею, –
Ды ведай, што поспех мой спее:
Няўпэўненасць, стома і здрада,
Адстаўшы ледзь клыпаюць ззаду.
Павер мне: я ў поўным парадку
І трохі папляскай у ладкі,
Бо ўжо відавочны прыкметы
Таго, што за макаўкай лета
Я ў ясным разлозе заўважу
Абрысы жаданай прапажы.
Лета 2004 г. Сын.
P.S.
Даруй мне настойлівасць, мама,
Даруй доўгі шлях гэтаксама.
Не будзь ва ўжо звыклым адчаі,
Бо пошук свой я завяршаю.
